Jeśli chcesz idealnego świata, pozbądź się ludzi.

Szary Robak

oficjalne dane nieznane

Wygląda na trzydzieści siedem lat,

w rzeczywistości ma prawie cztery tysiące.

Reptilian

Oficjalnie nieco stuknięty artysta.

Nieoficjalnie - uśmiechnięty pełną gębą.

Dżentelmen, wyraża zachwyt prawie wszystkim, co zobaczy.

Lubi golfa, krykieta i brydża.

Wizerunek - Anthony Valentine
Cytat - Anthony de Mello
Wątki - Z sensem.
Słowa kursywą zalinkowane.

"Są wartości, dla których warto życie poświęcić. Cudze."

"Gdy śmierć jest największym niebezpieczeństwem, pokłada się nadzieję w życiu; ale gdy się zna jeszcze straszniejsze niebezpieczeństwo, pokłada się nadzieję w śmierci." 

S. Kierkegaard 

Aleksjiej Drawonic
Accelerator
Rosjanin (tak przynajmniej mu się wydaje)
Sam nie wie czym jest
Ponoć jest starszy od Jezusa
Mieszka sam w małym domku
Pracownik "Zorka"
Wie wszystko o wszystkim
Nie wie niczego o niczym
Jest i go nie ma
Bogaty aczkolwiek kieszenie ma puste
Zdradzi wszystko za marne drobniaki
Fałszywy


Śmierć 






[Zdjęcie niedługo ulegnie zmianie. Witam]

kieszeń pełna ludożerców.

 

Imię: Dzwoneczek

Stworzenie: około I. wojny światowej

Rasa: wszystko i nic. Eksperyment.

Fucha: zwierzątko Czterdzieści Cztery. (tak, w to należy kliknąć)

Zajęcie: Cztery-Cztery, postaw się do pionu!

i'm too fuckin' punk rock for you

Katia Kościuszko, 24/10/1992

Ledwo ukończone liceum, "przyjemna" posadka w domu publicznym jako sprzątaczka i od czasu do czasu recepcjonistka. Jest ponoć zbyt brzydka  na dziwkę. Zajmuje tam poddasze, gdzie sypia na rozwalonym przez klientów materacu. Usypiają ją udawane jęki prostytutek, paczka fajek wystarcza jej na dwa dni, a rano gra w oknie Hole i śpiewa na dzień dobry przechodniom swoim nieco przepitym już i przepalonym, mimo młodego wieku, głosem. Kilka blizn na nadgarstkach, słuchawki w uszach i o dziwo jeszcze dziewica. Jej matka dwa lata temu wyszła za jakiegoś skurczybyka z Willi i od tej pory nie utrzymują kontaktu.

Na domiar złego, Katia robi użytek ze swoich uszu, oczu i mózgu i zagłębia się w to, co nie powinna się zagłębiać, dmucha na niebezpieczeństwo i zaczyna coś podejrzewać. W kieszeni zawsze ma iPoda, papierosy i krótki nóż. Nie nosi torebek, nie ma telefonu.

Descent into darkness

Daniel Smith | 24 | cudze wspomnienia sprzed dwóch wieków

Nazywam się Daniel Smith. Urodziłem się w Londynie i całe życie mieszkałem w Mayfair. Jestem typowym Europejczykiem. Równolegle pracuję i studiuję historię, mam smartfona i dobrego laptopa, po zajęciach chodzę ze znajomymi na piwo do pubu. Wolę rower od samochodu, staram się dbać o sylwetkę, działam też w samorządzie. Mieszkam z dziewczyną i wszystko wskazuje na to, że spędzę z nią resztę życia. Jestem zwykłym człowiekiem.

Tamtego dnia znalazłem jakiś stary dziennik w bibliotece. Otworzyłem go i zobaczyłem siebie. A potem nic już nie było takie samo.

Teraz mieszkam tu, w mieście. Moje dawne życie musi poczekać, aż ułożę się z nieswoją historią. Nie wiem, co mnie czeka, ale w sercu wszystkiego, co mityczne i zapomniane, muszą tkwić odpowiedzi na moje pytania.

Wspomnienia

Lux tenebris (prolog)

Ze wszystkich stron niewidzialna śmierć czyha.

Świado­mie chcieć zasnąć to pew­na bez­senność, świado­me usiłowa­nie wczu­cia się w pracę

 włas­ne­go sy­temu tra­wienia – to je­go nieunik­niony roz­trój. Świado­mość to tru­ciz­na, to śro­dek 

tok­syczny dla osob­ni­ka, który sto­suje go na sa­mym sobie.

– Borys Pasternak

Harley

Line Vestergaard, wiek nieznany.

Uciekinierka, adoptowana córka właściciela baru, alchemiczka.

Każdego uraczy inną historią, prawdziwy życiorys wciąż nieujawniony.

Spec od usypiających drinków, ponoć sprawuje kontrolę nad roślinami.

Niewielkie mieszkanie dzielone z przyszywanym bratem.

New Chance.

EVANGELIYA HOCHENSTAUF

• kusicielka •

• 478 lat • centrum •

• demon • aptekarka •

• bułgarsko-niemieckie korzenie •

[Od autorzyny:

uno: na pewno moje wątki nie są powalające, ale chyba ujdą, nieprawdaż?

dos: witam, witam, witam. możesz pytać o propozycje, możesz od razu z nimi wyskoczyć, twój wybór.

tres: powiązania itp.? czemu nie? podsuń tylko coś w miarę oryginalnego, wyjątek: brak weny i twoja desperacja :(.]

Gniew to naj­mniej przy­dat­ne ze wszys­tkich uczuć. Niszczy umysł i ra­ni serce.

Sjęgniewa

ta, która ujarzmia swój gniew

południca

wędruje tak długo, że już chyba zapomniała drogi do domu

szuka zemsty, choć nawet nie pamięta, komu tak właściwie chciała pożreć serce

zostało jej tylko imię

czasem porwie jakieś niegrzeczne dziecko

Veritas invenitur in furentium vocibus oculorum.

Czterdzieści Siedem
von Loewenwold

Nieistotne mijające lata
Informatyk
Chodzący GPS
Ostatnie piętro Willi
Paranoja goni paranoje
Ujarzmiona elektryczność

Co tak naprawdę jeden potępiony może przekazać drugiej potępionej istocie?

S O R I N 

wampir ● pochodząca z Rumunii ● przemieniona równo pięćset lat temu ● w Fanipal od niedawna ● zamieszkuje w willi ● arystokratka 

Anioły czuwają jeszcze.

Sara Saunderland

Do bólu ludzka, siedemnastoletnia córka dusz, które odeszły już do wieczności.

Bojąca się ciemności, posłuszna własność ponad trzystuletniej istoty.

Świadek śmierci, płaczący co noc w poduszkę.

Rozchwiana między wiedzą i milczeniem. Choć przerażona, wdzięczna za ratunek.

Dobra dusza o ciepłym sercu, chodząca w mroku po omacku.

   

 Ante Mortem | Post Mortem | Oni | Lustro

Zło jest równie kruche, co głupie.

Thea Klausen

Dziewiętnastoletnia nekromantka o duńskich korzeniach; 

Błękitno-krwista mieszkanka Willi. 

Ciekawość wskrzesiła kota. Satysfakcja go zabiła.

Zoja.

Zoja Popow

Dano jej wybór i wybrała.

Własność jednego z bliższych, dla von Leowenwolda, nadludzi.

Niegdyś myślano, że człowiek. Obecnie coś, co nie ma prawa istnieć.

Zatrzymała się jako osoba mająca dwadzieścia dwa lata. I jest tą osobą od dziesięciu wiosen, bez zmian.

Nietykalna pod groźbą wygnania bądź śmierci.*

[*jeśli jest oczywiście taka możliwość]

"Nie trzeba kupować narodu, wystarczy mieć tych inżynierów dusz i to zupełnie załatwia problem zniewolenia."

Czterdzieści Cztery

Dinistrio von Loewenwold (niespokrewniony)

Wiek nieznany.

Przedostatnie piętro willi.
Inżynier dusz.
Manipulant rzeczywistości. 
Ogon, pazurki, kły, różki.

*klik*

małym kreaturom udają się wielkie kreacje

Anthony Anderson

trzystu dwudziestoośmioletni wampir o ciele dwudziestodwulatka

bezrobotny początkujący palacz zamieszkały w małej kawalerce

właściciel jednej ludzkiej duszy i morderca tysiąc innych

→

Jeżeli potwór nie napawa cię przerażeniem, przestaje być potworem.

VALID
rosyjski arystrokata • wilkołak • chata w środku lasu • 469 lat

Tak narodziła się tradycja, która towarzyszy ludzkości do dzisiaj: Niecywilizowanych, którzy mordują, trzeba w cywilizowany sposób wymordować. Niech żyje cywilizacja!

NILE

Arystokrata Ö czarownica Ö włoskie korzenie Ö zamieszkuje wille Ö wiek nieznany Ö Nazwisko dawno zapomniane Ö

Skoro każdy jest inny, czym nazywasz normalność?

STORMY

Imię: Victoria (dawniej: Wiktorija)
Nazwisko: (nieujawnione)
Wiek: (nieujawniony)
Zajęcie: Kolekcjoner (trofea-link)
Rasa: Długowieczna
Pochodzenie: Rosja
Aktualne miejsce zamieszkania: Willa
Dodatkowe: Porozumiewa się z nocnymi ptakami (kruki); arystokratka; wampirze korzenie.


[Witam. Oczywiście, jestem jak najbardziej otwarta na wątki.]

Spalona na stosie

J A C K

Projekt sponsorowany przez Głosy Rebelii.

Anna Kern
Wiek nieznany
Pochodzenie nieznane
Strażniczka
Prawie człowiek.
Dom w okolicy parku. 
Bloody hell.
 

Willa

A więc jeśli któreś z stworzeń nadludzkich zwanych rasami wyższymi nie miał gdzie ulokować swojego szanownego zada, a akurat przez przypadek był arystokratą, albo znalazł pracę w willi - oto i ona. Piękna! Wspaniała! Nico krwawa, nieprzyjemna, trochę złowieszcza jak jej mieszkańcy i zakrapiana wieloma litrami alkoholu proszę bardzo. Zapraszam na wycieczkę!

 Proszę ja ciebie, moja droga ofiaro pierwsze, co zobaczysz z pod zapuchniętych powiek to ogromne mury, których tak po prostu nie przeskoczysz (tym bardziej w takim stanie) i wielką bramę ozdobioną znakiem orła w różach. Ciekawy widok, prawda? Ale chyba nie warto było zapuszczać się w las dla niego... O tak, tak! Kusi! Ale czasem lepiej jest posłuchać starych reguł.  I o ile będziesz miała, moja ofiaro, na tyle sił życiowych, aby zatargano Cię dalej, twoje oczy będą mogły nacieszyć się pięknym widokiem. Wiktoriańskie, wspaniale przycięte ogrody, zadbane wręcz z pedantycznym zacięciem. Taki jest właśnie pan von Loewenwold... I o ile masz na tyle sił żeby podnieść głowę, dostrzeżesz ogromną willę z wieżyczkami po bokach, której mało co dorównuje wspaniałością. Wręcz poetycka, stara budowla. I aż żal pomyśleć, że to ostatnie tchnienia twojego, nędznego życia. O tak! Naciesz się tym. A jeśli można nazwać to szczęściem, zwiedzisz zapewne część budynku nie tracąc przytomności. O tak! Ze szczególnym uwzględnieniem piwnicy!
Nie zatrzymujmy się! Jest jeszcze wiele do zwiedzenia, a tak mało czasu... Nigdy nie sądziłem, że arystokracja pozwoli mi ozdobić piaszczystą ścieżkę, prowadzącą do drewnianych, rzeźbionych drzwi (a raczej wrót) twoją posoką. Zawsze chciałem to zrobić. Od dziecka. I muszę przyznać, że od tamtych chwil mało się zmieniło. Niby wszystko restaurowano wiele razy. Tak właściwie, kiedy to było... Wieki temu. Może XII wiek... Jakoś tak. Wtedy płonęła we mnie ogromna żądza, chęć życia i śmierci! Mordu! A teraz?...
Ćśś.
Dlaczego von Loewenwold musiał pozwolić kręcić im się po willi? Zdziwaczał na starość...
Nie. Długowieczni nie dziwaczeją. Może z wiekiem przyjdzie moje zrozumienie.
A może po prostu potrzebował nie być już tak samotny...
Dzieciaki nie chcieli spełniać już jego zachcianek. Była wojna... Zupełnie o nim zapomnieli. A on zapewne znów zapragnął zapełnić pokoje śmiechami i dobrą zabawą. Odświeżyć salon na pierwszym piętrze. Z kanapami, stolikiem i ogromnym, zdobionym kominkiem! Pianinem i raz na jakiś czas małym koncertem na starodawnych instrumentach! Zapewne. I jeszcze sala bankietowa na samym końcu korytarza parterowego! Znów zapełniono wazony! Znów mały kącik dla zmęczonych okryto ciemnofioletowym suknem, jakby ona miała wrócić! W końcu znów poleciała tam starodawna muzyka! I tańczono! Znów tańczono dla srebrnego orła!
To wszystko nie jest ważne. To jest mój dom. Ma wypełniona pustelnia. Schronienie od świata.
Odeszli... Niech idą precz! Jak najdalej.
Znów te pamiętne schody przed kolumnadą… Nawet nie masz pojęcia jak bardzo można stęsknić się za tymi starodawnymi korytarzykami otulonymi w pastelowe kolory. Za tymi obrazami starych towarzyszy… Zmarłych już. Bardzo dawno… Najwięcej ich na pierwszym piętrze! A wiedzieć ci trzeba, moja droga ofiaro, że pięter jest aż cztery. Nie licząc piwnicy oczywiście. A na każdym z nich pięćdziesiąt pokoi. Każdy z łazienką. Każdy urządzony inaczej. O tej samej powierzchni.  I zapewne zapytasz, po co aż tyle. No tak. Nie zapytasz. Ale czy trzeba było tyle krzyczeć? Za karę musiałem pozbyć się twojego języka i nie możemy sobie porozmawiać na spokojnie. Ukryjmy się tu, w schowku pod schodami i usiądźmy na marmurowej podłodze, a ja wszystko ci opowiem.
Czyżby pan von Loewenwold uwielbiał przepych? Nie. Bywa tu wiele stworzeń. Potrzebne nam wiele miejsca. Na pierwszym piętrze mieszkali kiedyś sami naukowcy, którzy pracowali nad niewiadomo czym. Teraz jest ich mało i gnoje dorabiają na boku. Tak więc znalazło się i miejsce dla istot humanoidalnych, które służą tym na górze jako zabawki. Ewentualnie mieszkają razem ze swoimi właścicielami. Różnie to bywa. Znajduje się tam także wspomniany już salon. Nic ciekawego. Od drugiego do czwartego sama arystokracja i ci, którzy dostali zaproszenie. Uwierz mi, że nie chciałabyś, moja droga ofiaro, właśnie tam się znaleźć. Parter poświęcony jest na salę jadalną, salę balową, kuchnię i duża łaźnia z marmuru. Ach. Nie zapominając o basenie na dworze, stworzonego z tłuczonego szkła. Pan von Loewenwold wpadł kiedyś w furię… Nie taką zwyczajną. Aż wszyscy uciekali w popłochu. Całe szkło w budynku poszło w proch. A to zainspirowało architekta. Na ostatnim piętrze jest tego uwieńczenie. Pusty pokój. Ze ścianami pokrytymi odłamkami luster. Podobno tam kryje się jego przeszłość, którą wmurowali. Nie wolno tam wchodzić. 
A jedną wieżyczkę, moja droga ofiaro, poświęcono na bibliotekę. Ogromną, z krętymi schodami. A im wyższe piętro jej, tym cenniejsze są księgi. Ciekawsze. Złowieszcze. Piękne miejsce.
I prawie zapomniałbym o piwnicy! Minus drugie piętro to laboratoria i małe więzienie, co to by pracownicy mieli króliczki doświadczalne przy sobie. I jeszcze mała spiżarnia wraz z winiarnią. A nieco wyżej jest sala tortur wraz z chłodniami.
I to chyba na tyle…
Jest jeszcze osobny domek dla służby. Ale tam zapewne się nie wybierzemy.
Ale czy słuchałeś całej tej opowieści z uwagą? I zapewne zastanawiasz się po co Ci to opowiadam.
Powiedzmy, że gdy odpoczniesz, pobawimy się w zabawną grę. A nazywa się ona polowanie…

[Chcę podkreślić, że w tekście nie ma błędów. W tym przypadku tak, "dzieciaki nie chcieli"]

Miejsca

Miejsca niezależne:
Park na obrzeżach imienia Antoniego Czechowa
To niewinny, duży punkt na mapie, odwiedzany przez ludzi jedynie w dzień (z powodu dzikich zwierząt) zajmuje całą zachodnią granicę miasta i oddziela je od niebezpiecznego lasu. Idealnie przycięte krzewy i drzewka, piękna, piaszczysta dróżka i niepołamane ławki, a przede wszystkim spora fontanna na środku, w której pozwolono się pomoczyć i pluskać dzieciom. Jednak przy granicy z laskiem jego dzikość wywołuje nutę obawy.

Las
Miejsce do którego nikt zdrowy na umyśle się nie zapuszcza, co potęgują wszelkie ostrzeżenia o dzikich, głodnych zwierzętach (które nie są wymysłem). Wchodząc w głąb, można natrafić na ogromne mury, które oddzielają willę od reszty świata.

Jezioro
Najnormalniejsze jezioro na świecie we wschodniej części miasta. Dzięki małym domkom w pobliżu nie zostało wchłonięte przez duże metropolie i zachowało swój urok. Idealne na letnie upały.

Przejścia podziemne
Niezbadane. Zbudowane w czasach władzy radzieckiej na tych terenach. W przypadku sporego szczęściem można znaleźć stare plany, mapy i dzienniki stacjonujących tam żołnierzy z I i II wojny światowej.

Zapomniany peron
Zakurzony, betonowy budynek wraz z peronami, które już dawno straciło swoją dawną świetność. Aktualnie miejsce nielegalnego handlu. Czytaj: zdobędziesz tam wszystko czego zapragniesz. Za odpowiednią cenę oczywiście.

Willa (link)


Działające albo w dzień, albo 24h na dobę:
Klub "Zorka"
Miejsce przyciągające dobrym alkoholem i znośną muzyką. Lśniące, zadbane wnętrze może zaoferować wiele rozrywek. Chociaż właściciele dobrze pilnują spokoju, ponoć przy bocznym wejściu można natknąć się osoby, które od wymiany zdań znacznie bardziej wolą wymianę ciosów. Lepiej nie kręcić się tam bez odpowiednich umiejętności. Choćby i tych dyplomatycznych.

Księgarnia i antykwariat "Biały kruk"
W centrum miasta nie mogło zabraknąć czegoś dla miłośników książek. Lśniące, pachnące nowością często konkurują ze starymi, podniszczonymi tomami. Zarówno nowe, jak i stare cieszą się sporą popularnością.

Galeria "Fantasmagorium"
Miejsce to tworzone jest przez Szarego Robaka. Niech jednak imię właściciela Was nie zmyli. To wybitnie barwna i nie do końca poukładana postać, podobnie jak jego prace. Tej twórczości nie można jasno określić. Artysta stosuje skomplikowane i oryginalne połączenia najróżniejszych form sztuki. Z pewnością nie można się tam nudzić, chociaż odwiedzający często skarżą się na ból głowy. Sam gospodarz jest człowiekiem bardzo kontaktowym. Może aż za bardzo. Podobno do tworzenia prac używa niekonwencjonalnych materiałów.

Jednostka wojskowa
Cóż tu więcej pisać...

Sklep zielarski
Niewielki sklepik położony gdzieś w okolicy centrum miasta. Właścicielka jest dyskretną, a przy tym sympatyczną osobą. Wydaje się, że asortyment nie jest szeroki. Wydaje się, gdyż nikt jeszcze nie odwiedził zaplecza.

Wesołe miasteczko
Kraina barw naznaczona radosnym śmiechem, a czasami i krzykiem dobiegającym z domu strachów. Dość duże, hałaśliwe, często zatłoczone. Mieszkańcy twierdzą, że przebywanie tam pozwala im się zrelaksować i zapomnieć o szarej codzienności.

ZOO
Typowy ogród zoologiczny, pełny egzotycznych, fascynujących zwierząt. W jego centrum znajduje się taras widokowy wraz z małą kawiarenką. Uważaj, może i ty staniesz się jego okazem...

Dom publiczny


Działające tylko w nocy:
Bar "Alchemik"
Miejsce działające jedynie w nocy, a zwyczajni ludzie nie mają do niego wstępu. Ewentualnie zaproszeni przez istoty wyższe (albo tam pracują), mogą przekroczyć próg tego miejsca. Stoliki zastąpiono dygestorium, a ściany pokryto szronem i sarinem (tak więc opieranie się o nie nie jest zbyt mądre). Właściciele baru i pracownicy to przede wszystkim byli i teraźniejsi naukowcy pana von Loewenwolda, którzy starają się dorobić sobie na boku. A zwą ich alchemikami, bo właśnie w tym się specjalizują. Na "stołach" leżą karty dań i drinków, których składniki są utajnione, a repertuar zmienia się co tydzień. Jednym słowem można trafić na dodatek wiśni, morel, arszeniku, trufli itd. A alchemicy obserwują czy aby goście nie zamieniają się w złoto.O dziwo, to miejsce cieszy się ogromną popularnością.

Sklepik "Wszystko i nic w jednym"
To ratunek dla wszystkich desperatów w mieście. Znajduje się ono w centrum i zajmuje cały piętrowy domek rodzinny. Na zewnątrz przypomina zwyczajny budynek mieszkalny, natomiast w środku cały zatopiony jest w fiolecie, a parter posiada jedynie cztery ściany, schody , regały, sięgające po sufit i kamienną ladę, za którą siedzi wiecznie młody mężczyzna, przypominający kota, w czerwonym cylindrze. Wyższe piętro zarezerwowane jest dla większych transakcji, jakie nie powinny ujrzeć światła dziennego. Chcesz kupić trochę szczęścia? Nie ma sprawy, ale oddaj mi coś, co jest dla ciebie równie ważne. A może chcesz zdrowie fizyczne, spełnić marzenie? Nie ma sprawy. Tylko co dasz w zamian? To Ty i twoja piramida wartości ustawiacie tu cenę.


A poza tym sklepy, sklepiki, kwiaciarnie i  zaułki. Wszystko co znajduje się w zwyczajnym mieście. Ale jeśli czegoś tu brakuje, a ktoś to zauważy, albo macie ochotę coś dodać, będzie miło nas o tym poinformować.

Zajęte wizerunki

Nie trzeba chyba tłumaczyć zbyt wiele. Jeśli ktoś zapragnie zarezerwować sobie czyjś wizerunek, zostawia komentarz. 

Wizerunki damskie:
Katie McGrath - Nile
Nina Dobrev

Wizerunki męskie: 
Max Irons - Anthony Anderson
Ben Barnes - Daniel

Wolne postacie

Proponowany wygląd

Imię: Nitia

Otczestwo: Aleksandrowicz

Nazwisko: Markownikow

Pochodzenie: Białoruś

Wiek: Około 15 - 20 lat

Profesja: Maskotka jednej z pań.

Rasa: Diclonius*

Charakter: Dość niezdecydowany przez fakt, że to najczęściej Pani decyduje o wszystkim. Wciąż rozmarzony i uśmiechnięty. Idealista i wieszcz natchniony, ale o tym mało kto wie. Często można zobaczyć go w dość dziwnych miejscach, gdy czeka na natchnienie z laptopem na kolanach. Jeśli oczywiście uda mu się opuścić panią. Wychowany właśnie przez nią, więc wszystko co normalne np. mieszkanie samemu w miastach wydaje się mu dziwne. Nad wyraz ufny dla ludzi i nieco mniej dla nadludzi. Chętny do pomocy. Nie pojmuje dlaczego jego rówieśnicy traktują go jak kogoś znacznie młodszego, choć przepowiada im przyszłość, zachowuje się dość dorośle (przy większej ilości śmiania się) i ma dość dobre stopnie w szkole. Wciąż nieprzyzwyczajony do widoku mordu, który pozostawia ślady w jego psychice.

Wygląd: Nieco dłuższe włosy koloru różowego. Małe różki schowane pod czupryną i kocie uszka (przefarbowane na różowo). Obróżka na szyi. Czyli wszystko co maskotka powinna mieć.

 Zamieszkanie: Pokój na pierwszym piętrze, ale znacznie częściej bywa u swojej pani.

Dodatkowe:  Ma wyimaginowanego przyjaciela i stara się przekonać wszystkich, że istnieje, poruszając przedmioty wektorami.

Poszukiwana jest pani dla Nitii!

 

Imię: Dmitrij

Otczestwo: Nikołajewicz

Nazwisko: Berlioz

Pochodzenie: Brzegi Soczi

Wiek: Kto go tam wie. Opowiada historie nawet z czasów, gdy Izraelici przekroczyli morze Czerwone.

Profesja: Sprzedawca we "Wszystko i nic w jednym".

Rasa: Sfinks

Charakter:  Zazwyczaj wie więcej niż można się spodziewać. Z obserwacji potrafi wyciągnąć zaskakujące wnioski, które zawsze się potwierdzają. Często zadaje pytania, mające uzupełnić jego wiedzę. I mimo, że wciąż snuje opowiastki ze swojego życia, trudno jest powiedzieć cokolwiek na jego temat. Wydaje się otwarty, jednak w rzeczywistości woli trzymać dystans. Dobrze zdaje sobie sprawę, że inni mają tendencje do kłamstw, a i jemu czasem się przytrafi. Bardzo przebiegły. Każdy kolejny ruch jest przemyślany, choć zdaje się zupełnie chaotyczny.

Wygląd: Ubrany wciąż w garnitur, a na głowie tkwi wysoki cylinder. Przypomina bardziej iluzjonistę niż sprzedawcę, choć jego profesja wygląda na magiczną. Spojrzenie zielonkawe i chytre. Skóra jego pokryta dziwnymi cętkami, wraz z kocimi uszami i ogonem. Kły typowego drapieżnika, zupełnie nie przypominające tych wampirzych. Mistrz mimiki, którą stosuje aż nazbyt często. Czarna czupryna i około 180 cm wzrostu.

Zamieszkanie: Sklep w którym pracuje, drugie piętro. Nikt nie ma tam wstępu. Podobno trzyma w swoim pokoju najciekawsze rzeczy jak dusze zmarłych czy czarną dziurę.

Dodatkowe: Jako sfinks świetnie włada ogniem.

Imię: Do wybrania

Nazwisko: Do wybrania

Pochodzenie: Austriak

Profesja: Barman na nocną zmianę.

Wiek: około 25 lat.

Rasa: Człowiek.

Zamieszkuje: Miasto. Ubocze. Obok parku.

Charakter: Typowy obserwator. Zawsze wie, cóż dzieje się dookoła oraz w całym mieście. A za odpowiednią sumkę dzieli się swoją wiedzą. W grupie odsuwa się od reszty, natomiast w kontaktach w cztery oczy potrafi zachowywać się bardzo przyjaznym człowiekiem. Na co dzień przybiera maskę pewnego siebie i nieco agresywnego. Nie paktuje z ludźmi, choć zdaje sobie sprawę, że ci rzadziej go oszukają niż obecni "przyjaciele". Wbrew pozorom bardzo ufny, co sprawiało mu wiele problemów. Wystarczyło dostarczyć mu trochę uwagi i uczuć, aby zaczął się otwierać.

Wygląd: Czarnowłosy

Inne: Wie co dzieje się w mieście, ale niezbyt mu to przeszkadza. Może nawet czerpie z tego małą radość... Przybyły do miasta z własnej woli, po poznaniu pewnego wampira, który go tam zostawił.

*

Diclonius (czyli „podwójne kiełkowanie”) to rasa nadludzi uważana za następców gatunku ludzkiego. Są to istoty z wyglądu bardzo podobne do ludzi. Zasadnicza różnica to wyrastająca na głowie każdego z nich para rogów, przypominających szerokie i krótkie, skostniałe uszy. Potrafią oddziaływać na otoczenie niewidzialnymi rękoma, zwanymi wektorami. Wektory same w sobie stanowią niebezpieczną broń, gdyż są w stanie przeciąć prawie wszystko co napotkają na swej drodze. Mimo to Dicloniusy wykorzystują je jeszcze do rzucania przedmiotami o ogromnej wadze i rozmiarach, podciągania się i odbijania w celu wykonania wyższego skoku oraz prostych rzeczy, takich jak dosięganie czegoś, co znajduje się poza zasięgiem ich widzialnych rąk. Ich długość i ilość różni się w zależności w jakim pokoleniu Diclonius przyszedł na świat i do jakiej grupy jest zaliczany. Wszystkie Dicloniusy cechuje również różowy kolor włosów. Wszystkie osobniki tej rasy, choć zachowują psychikę ludzką są urodzonymi zabójcami. Mordercze predyspozycje zazwyczaj ujawniają się około trzeciego roku życia, jeśli są dobrze traktowane i szczęśliwe – nieco później, lub jak w przypadku Nany – nigdy. Istoty te można podzielić na dwie grupy :

• Królowe – Jako jedyne są płodne. Ich wektory służą nie tylko jako broń, lecz także roznoszą wirusa powodującego, że dzieci zarażonej urodzą się Sipelitami.
• Sipelity – Są bezpłodne. Wśród nich występują osobniki naprawdę potężne – Mariko posiadała 26 wektorów, liczące po 11 metrów każdy. Jedynym ich celem jest eksterminacja ludzkiej rasy i 'wymiany' jej na nową, ulepszoną, czyli Diclonius.

 Wikipedia

Zarezerwowane:


Imię: Sara
Nazwisko: Saunderland
Pochodzenie: Londyn, Anglia
Wiek: 17 lat, urodzona 23 sierpnia 1996 roku
Profesja: do niedawna uczennica liceum
Rasa: człowiek
Charakter: Sara zawsze była osobą cichą i wyjątkowo pokorną, która wszystko przyjmowała z zadziwiającym wręcz spokojem. Jej wewnętrzny spokój został zachwiany niecały miesiąc temu, kiedy na jej oczach zginęła cała jej rodzina, a ona sama stała się własnością Anthony’ego Andersona, który w zamian za posłuszeństwo obiecał zapewnić jej dach nad głową i bezpieczeństwo. Od tamtej pory Sara stała się bardziej rozemocjonowana, nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją i wyjątkowo często z bezradności po prostu zaczyna płakać. Jest osobą ciepłą, życzliwą i niebywale troskliwą, choć nieco naiwną i lekkomyślną.
Wygląd: drobna, subtelna blondynka
Inne: Wie, co dzieje się w mieście, ale na życzenie Anthony’ego zachowuje tą wiedzę dla siebie i stara się nie dawać po sobie poznać, jak bardzo to wszystko ją przeraża. Boi się ciemności.
W razie jakichkolwiek wątpliwości pytania proszę kierować pod kartę Anthony’ego Andersona.

Imię: Czterdzieści Sieden

Nazwisko: von Loewenwold

Pochodzenie: Wychowany nad brzegami Soczi

Profesja: Informatyk, GPS

Wiek: XVIII wiek. Nic bardziej sprecyzowanego

Wiek ciała: 18 lat

Umiejętności: władanie elektrycznością i wszelkimi sprzętami elektrycznymi (włącznie z satelitami)

Rasa: Nieokreślona.

Zamieszkuje: Willa.

Charakter: Nazbyt odważny, nazbyt przemądrzały i przede wszystkim nazbyt pewny siebie. Wciąż nierozgarnięty, uwielbiający nazywać się elitą. Głośny egocentryk o chęci podporządkowania sobie wszystkich na drodze. Wciąż ironicznie uśmiechnięty. Noszący głowę wysoko w górze i riposta jak zwykle celna. Podporządkowany jednak kodeksowi i prawu, choć i temu nie daje się tak łatwo.

Wygląd: Młody niebieskooki chłopak o wciąż rozczochranej, przydługiej czuprynie koloru blond. Z pomiędzy nieco lokujących się włosów wystają proste rogi o kącie nachylenia 45 stopni, które uwielbia eksponować. Szczupły. Dłonie opatrzone w dłuższe paznokcie, a jedyna blizna jaką posiada znajduje się nad pośladkami. Szeroki uśmiech ozdobiony w kły przy górnych zębach. Nieco blady.

Przy przejmowaniu tej postaci proszony jest kontakt z Czterdzieści Cztery.

Inne: Posiada liczne paranoje

Imię: Nieznane

Nazwisko: Nieznane

Pseudonim: Szary Robak

Wiek: Cieleśnie ok. 37 lat, wiek rzeczywisty nieznany

Pochodzenie:Alaska

Profesja: Artysta w każdym tego słowa znaczeniu

Rasa: Nieznana

Charakter: Otwarty, towarzyski, skończony dżentelmen. Posługuje się nazbyt barwnym i kwiecistym językiem. Z jego ust nie schodzi uśmiech radosnego psychopaty. Uwielbia zagadywać wszystkich dookoła, zwłaszcza na temat ulubionych elementów garderoby z dzieciństwa.

Wygląd: Starodawne i ekscentryczne ubranie. Jedno oko niebieskie, drugie zielone. Kruczo czarne włosy

Podstawowa do wypełnienia:

Imię:

Nazwisko:

Pochodzenie:

Wiek:

Profesja:

Rasa:

Charakter:

Wygląd:

najważniejsi współautorzy życia często są tylko małymi żuczkami

 

Sara Saunderland

Jego mała prywatna Duszyczka.

Dziwnie ważna istotka ukryta w jego mieszkaniu.

  Posłuszna całą wieczność i jeden dzień dłużej.

Otoczona nadzwyczajną troską ze strony bestii.

Ather

Była, a może i obecna narzeczona.

Pierwsze wielkie zauroczenie.

Mała oszustka, bawiąca się śmiertelnikiem.

Niewidziana przez wieki. Nagle odnaleziona.

←

dlaczego do ważnych ról wybiera się marnych aktorów?

Przyszedł na świat w 1684 roku w niewielkiej, pozamiejskiej prowincji, gdzie życie toczyło się własnym torem, jak gdyby odcięte od całej reszty świata. Rodziców miał ubogich, ale dobrych. Jednak zgodnie z powiedzeniem, że złego diabeł nie bierze, Henryka i Charlottę zaatakowała zaraza, która panoszyła się po okolicach w 1687 roku. Chłopca niemal natychmiast zabrano od rodziców i jedynie na czas zarazy przekazano w ręce miejscowego hrabiego Anderson'a. Rodzice Anthony'ego nie przeżyli, a zakochana w uroczym chłopcu hrabina Elizabeth Anderson przygarnęła go i wychowała jak własnego syna, którego nie dane jej było mieć. Można więc szczerze powiedzieć, że miał po prostu cholernie dużo szczęścia, o którym inni mogli by tylko pomarzyć.

Nigdy niczego mu nie brakowało, o co Elizabeth dbała z niezwykłą wręcz zaciekłością. Anthony zdobył więc wykształcenie, odziedziczył całą fortunę hrabiego Andersona i dostał za żoną najcudowniejszą istotę, jaka kiedykolwiek pojawiła się na ziemi. Wszystko pokomplikowało się w 1706 roku, kiedy podczas powrotu z wizyty u wujostwa został zaatakowany. Pamięta jedynie przerażone rżenie konia i ból, który przeszywał całe jego ciało. Obudził się parę dni później w jakieś rozpadającej się chatce w samym środku lasu. Właśnie wtedy narodził się na nowo i rozpoczął zupełnie nowe życie - życie przerażającej, pozbawionej jakichkolwiek zasad moralnych i etycznych bestii, dla której jedyną rozrywką było cierpienie innych.

Anthony nigdy nie był osobą towarzyską. Już jako człowiek wolał przebywać w samotności, z dala od dziwnie irytujących swoją głupotą i naiwnością ludzi. Przemiana w wampira była więc dla niego swego rodzaju wyzwolenie. Zdaje się być oschły, zimny i zupełnie niedostępny, a przy tym nieco ponury. Przy bliższym poznaniu okazuje się jednak inteligentny i bystry. Tylko nieliczni mają zaszczyt poznać jego radośniejszą, bardziej pozytywną stronę. Jest okrutny, pozbawiany zasad, zupełnie niewrażliwy na cudzą krzywdę i wręcz bestialski. Nic nie zapewnia mu takiej rozrywki jak cierpienie i strach innych. Mimo wszystko czasem nawet w nim budzą się dziwne tkliwości przeplecione troską, sympatią i czystą opiekuńczością.

 ←  →

Reptilian to po prostu kosmita. Robak przybył z Abbadonu, krainy znajdującej się w jednym z trzech wymiarów wszechświata, jako wysłannik jego władczyni. Po przejściu na Ziemię jego pamięć została wyczyszczona, a on sam przemieniony w człowieka, równie ekscentrycznego, jak stwór, którym był na rodzinnej planecie. Zaszczepiono mu w umyśle informację, że jeśli nie zażyje pewnego lekarstwa, to po prostu zginie - w rzeczywistości pigułka ma utrzymać ludzką postać i pozwolić oddychać ziemskim powietrzem.

Jego prace są uznawane za przejaw jego choroby psychicznej, gdyż ukazują przerażające sceny, w których gadopodobne bestie, niektóre widocznie w wieku dziecięcym, są ofiarami, świadkami oraz prowodyrami gwałtów i innych aktów okrucieństwa. Tak naprawdę na płótnie przedstawione są urywki pamięci, które siedzą gdzieś głęboko w Robaku, który wspomnienia odzyska dopiero, gdy powróci na Abbadon. Nie ma jednak żadnej wiedzy, jak tego dokonać.

Opis rasy zainspirowany książką '2012 - wojna o dusze'.

Oni

"Chodź, Saro"

Anthony Anderson

Winna mu posłuszeństwo.

Wystraszona i spokojna jednocześnie.

Wdzięczna i zaniepokojona jego obecnością.

Uczy się ufać.

Wierzy w niego całym sercem.

Lustro

W słońcu drzewa mają kolor niebieski,

A oczy świecą jak lustro,

Niebo bez chmur, czysty błękit

Gwarno, gdzie zazwyczaj pusto.

W słońcu kontury wyraźniejsze,

Uśmiechy szerokie i szczere,

Anioły czuwają jeszcze.

W słońcu widoki nabierają uroku,

Dziewczęta zmysłowe i piękne.

Ciepły szmer zakłóca spokój,

Rozjaśnia tajemnicze wnętrze.

W słońcu twarze pogodniejsze,

A w duszy nadziei więcej.

Świerszcza świst przeszywa powietrze,

Anioły czuwają jeszcze.

W słońcu błyszczą kolory tęczy,

A woda jak perła przejrzysta,

Karuzela marzenia kręci,

A ogień wypala kryształ.

W słońcu serce uderza do głowy,

Pulsuje w gorącym deszczu,

Usta jak róża o smaku malinowym,

Anioły czuwają jeszcze...

Post Mortem

Fanipal miało być odskocznią od brytyjskiej, zalanej deszczem rzeczywistości. Gdy chcesz jednak odbić się zbyt mocno, lądujesz twardo ze skręconym karkiem. Czy na prawdę chcieli od życia zbyt dużo? Czy ich śmierć była karą za grzechy? Czy naprawdę musiała przeżyć ich śmierć?

Widziała krwawe morderstwo wszystkich członków własnej rodziny. Widziała gasnące oczy, które kiedyś potrafiły patrzeć z miłością. Patrzyła na wykrzywione w krzyku usta, które jeszcze niedawno mogły składać matczyne i ojcowskie pocałunki na czołach pociech. Zamykała oczy na zapadnięte ramiona ofiar, w których mogła się kiedyś schronić. Teraz kto inny ją chroni.

Czy fakt, że nie chciała umierać był aktem tchórzostwa? Czy miała szczęście w nieszczęściu trafiając akurat na Anthony'ego? Czy wola życia, wola walki jest czymś złym? Czy naprawdę ma tak silną wolę, że nie upadnie niżej niż samo dno? Dostała szansę, nadal żyje, chroniona przez wampira w zamian za bezwarunkowe posłuszeństwo. Wie, że nie umie tej szansy należycie wykorzystać. Nadal roni łzy smutku i strachu, czując jednocześnie ulgę i przerażenie. Codziennie umiera i budzi się do życia na nowo. Tworzy iluzję normalności, chowając się pod kloszem.

Ante Mortem

Urodzona 26 sierpnia 1996 roku w Londynie. Dorastała w dobrym, spokojnym domu, odbierając bardzo dobre, jak na współczesne czasy, wykształcenie. Miała milion pomysłów na życie, w snach była już piosenkarką, weterynarzem, nauczycielką, dyplomatą i architektem. Jak się okazało, do tego ostatniego miała dość przyzwoite predyspozycje - bujną wyobraźnię, bystry umysł i delikatną dłoń, rysującą odważne kreski na grubym papierze. Uczyła się również języka francuskiego i łaciny, jednak z tej drugiej nie miała okazji w żaden sposób skorzystać.

Była osobą nie oczekującą od życia zbyt wiele. Chciała jedynie mieć możliwość budowanie swojego małego świata cegiełka po cegiełce, dbając o każde niedociągnięcie i troszcząc się o jego perfekcyjność. Przez długi czas życie dawało jej taryfę ulgową, oszczędzając cierpień, jednak nie rozpuściło to Duszyczki. Sara była osobą niebywale pokorną, która nie sprzeciwiała się ani życiu, ani ludziom. Do tych ostatnich zawsze była gotowa wyciągnąć pomocną dłoń, obdarzyć najcieplejszym uśmiechem pod słońcem i po prostu słuchać.

Była nad wyraz dojrzała w zachowaniu i sposobie myślenia, jak na swój wiek. Miała swoje małe ambicje, nie chciała zwojować połowy świata. Była ostoją spokoju, uśmiechem słońca, delikatnym aniołem, niezdecydowanym dzieckiem, rozmarzoną kobietką, płochliwą istotą, która bezkarnie żyła na tym świecie. A za każdą bezkarność trzeba kiedyś zapłacić.